Verhalen van een
Het was inmiddels mijn derde nacht. Alles liep op rolletjes, de rondes liepen gesmeerd. De mensen lagen lekker te slapen en af en toe moest er eens iemand naar het toilet waar ik dan ook alle tijd voor had. Om een uur of 3 werd meneer van S wakker. Opgenomen op de afdeling met cognitieve klachten, oorzaak nog onbekend. Ik kwam hem tegen, op de gang, zijn haren alle kanten op. Ik begroette hem en vroeg of ik wat voor hem kon doen. "Nou" zei hij, "ik wil weg, naar huis"
"Maar weet u wel hoe laat het is?" vroeg ik hem. "Nee, maar maakt dat uit? " zei hij. "Nou, uw vrouw slaapt dus die zal wel schrikken als u ineens voor de deur staat" probeerde ik. "Ik denk dat ze heel blij is dat ik thuis ben, ze zal niet weten waar ik blijf! " Aan het begin van mijn dienst had ik zijn anamnese doorgelezen. Het ging al langer niet goed thuis, allerlei kleine ongelukjes gebeurde er in huis omdat hij zo vergeetachtig werd. Zijn vrouw wist er geen raad meer mee, zodoende werd meneer opgenomen om er achter te komen waar de verandering in zijn gedrag vandaan kwam. En nu had ik dus een probleem, hij wilde naar huis, maar dat was niet verstandig en al helemaal niet midden in de nacht. Mijn brein draaide op topsnelheid, hoe ga ik dit oplossen? Ik probeerde van alles, aanbieden van een kopje thee, even samen een rondje lopen en dan weer slapen. Niets hielp, hij wilde weg en was niet om te praten. Ik pakte hem bij de arm om te proberen of ik hem terug naar zijn kamer kon krijgen en dat was het moment waarop meneer dacht: ik ga geen stap meer zetten, ik wil naar huis en als je me niet begrijpt ga ik hier wel op de gang liggen. En dat deed hij dus. Doodleuk ging hij op de grond liggen. Hij moest gedacht hebben: daar kan jij, klein zustertje, niets mee beginnen...ik ben 90 kilo! Oké, welke opties had ik? Nog een hele discussie voeren op de gang was niet slim, de andere patiënten sliepen allemaal té lekker. Mijn collega's halen en hem onder dwang naar zijn kamer brengen leek me ook niet zo geslaagd. De beveiliging bellen? Nee, hij was echt niet agressief of zo. Ik had maar één optie, in mijn beleving. Ik liep naar zijn kamer en haalde zijn kussen en zijn deken. Toen ik terug kwam keek hij net met een half oog waar ik bleef. Hij vertrouwde de boel niet helemaal geloof ik. Ik bood hem zijn kussen en deken aan. "Het is veel te koud om zo op de gang te liggen, hier, dan ligt u in elk geval wat lekkerder. Ik kan alleen niet garanderen dat er over een paar uur geen ontbijt-kar over u heen rijdt omdat u zo op de gang ligt" Dat was het toverwoord! Meneer stond zuchtend op, pakte zijn deken en kussen en liep zijn kamer weer binnen. "Ik heb honger zuster, mag ik ontbijten? " "Natuurlijk" zei ik, terwijl ik zijn kussen en deken weer op bed legde, "wat wilt u eten? Dan ga ik dat voor u regelen! " Ik liep naar de keuken en maakte om 3:30 een leuk bordje voor hem op met een boterham met kaas en een kopje thee. Toen ik zijn kamer weer binnenkwam hoorde ik hem zachtjes snurken. Alleen zijn wilde grijze haren kwamen net boven de dekens uit. Glimlachend knipte ik zijn bedlampje uit en begon in de teampost aan mijn (zijn) ontbijt:)
5 Reacties
Met een vrolijk goedemorgen kwam ik haar appartement binnen. Het bleef stil. Ik keek om het hoekje van de slaapkamer en daar zat ze, in vol ornaat, haar dikke grijze lange krulhaar te borstelen in haar bont gekleurde ochtendjas. Het haar lag als een krans om haar hoofd, haar oren verstopt tussen haar lokken. Ze lachte toen ze me zag. "Ik heb je helemaal niet binnen horen komen?" "Zal ik u helpen met douchen? " vroeg ik terwijl ik de gordijnen opentrok. Er kwam geen reactie. Ik herhaalde mijn vraag nog een keer, maar dan wat harder. "Wat zeg je kind? " Verbaasd keek ik op. Gisteren hoorde ze nog alles en nu leek er iets goed mis. Mijn hersenen waren flink aan het kraken terwijl ik de termen over klinisch redeneren die we net op school hadden behandeld de revue liet passeren in mijn gedachten. Misschien gewoon een oorontsteking? Ze zag er alleen verre van ziek uit. Ik liep even de gang op om de verpleegkundige te bellen. Hier zou ik punten mee kunnen scoren als leerling. Ik vertelde aan de telefoon hoe ik mevrouw vanmorgen aantrof. Ze beloofde zo snel mogelijk te komen. Ik liep weer terug naar de slaapkamer waar mevrouw nog steeds voor de spiegel haar haren zat te borstelen. Toen ik achter haar stond vroeg ik, vrij hard: "Heeft u ook oorpijn?" In de spiegel kon mevrouw zien dat ik mijn mond bewoog, ze fronste haar wenkbrauwen. "Sorry, zei je iets? O wacht...." Mevrouw groef met haar handen tussen het haar en haalde een propje uit haar oor. "Er was zo'n herrie op straat vannacht dat ik er niet van kon slapen" Terwijl ze het propje openvouwde grinnikte ze: "Tja, ik kon geen oordoppen vinden dus vond deze kerstzakdoekjes in de la." en wees naar haar kaptafel waar een papieren zakdoekje lag met een paar missende stukjes. Mevrouw ontvouwde het oor van Rudolph het rendier en gooide het weg. "Wat zei je nou?" vroeg mevrouw, "Ik denk dat ik je nu veel beter kan horen." Ik moest lachen én mijn wangen werden een tikkeltje roder toen de verpleegkundige binnenkwam terwijl mevrouw net het tweede propje uit haar oren haalde. "Dat is dan de rode kerstbal" zei ik schaapachtig, wijzend naar het ontbrekende stukje op de kerstzakdoek. De verpleegkundige keek ons niet begrijpend aan. Tja....deze diagnose had ik niet in de boeken staan. We hebben er met z'n drieën in elk geval hartelijk om kunnen lachen. Ik had hem de hele avond al extra vertroeteld. Gewoon omdat het kon en er tijd voor was. Hij was al 82 en zat vol met verhalen. Eigenlijk was hij nog best fit voor zijn leeftijd en woonde nog altijd zelfstandig. Maar nu lag hij in het ziekenhuis en moest overal bij geholpen worden. Gelukkig was hij niet terneergeslagen. "Kind", zei hij, "Ik krijg meer bezoek dan thuis, ik blijf nog wel een poosje." Tijdens mijn laatste rondje vroeg ik: "Wat kan ik nog voor u doen?" Hij dacht even na en zei: "Wil je mijn gebeden doen?" Ik fronste mijn wenkbrauwen en zei, ietwat aarzelend: "Eh ja hoor, natuurlijk!" Even sloot ik mijn ogen om vliegensvlug na te denken. Wat zou hij willen? Het onze Vader? Een stukje uit de Koran? Een Rooms Katholiek versje? Toen ik mijn ogen weer open deed lag zijn bovengebit op het nachtkastje en was hij net bezig om zijn ondergebit te verwijderen. "In het laatje ligt de tandpasta" murmelde het oude baasje met zijn tandeloze mond. Ach ja natuurlijk! Een bovengebit en een ondergebit samen maakt twee gebeden, logisch! |
AuteurMijn naam is Erika. Hier op dit blog vind je mijn verhalen over mijn werk als verpleegkundige. Verhalen uit het hart geschreven. Archief
Juli 2018
|