Verhalen van een
Het was zo'n nacht waarvan je dacht: "Die gaat vast heel snel voorbij" En dat was ook zo.
We zaten in de teampost als collega's om wat te eten en te drinken. Even rust voor de zusters. Tot we een stem hoorden roepen: "Kan iemand mij helpen?" We stonden vlug op om te kijken wat er aan de hand was. Een patiënt wilde geholpen worden, maar was een beetje in de war, de bel om de verpleging op te roepen hing werkeloos naast hem. Het was niet in hem opgekomen om daar gebruik van te maken en dan roep je gewoon, want dat heeft ook resultaat. Nog beter zelfs, want nu stonden er een aantal verpleegkundigen om hem heen. Ik lachte naar hem: "Meneer, dat doet u goed, zo midden in de nacht, nu heeft u vijf vrouwen om uw bed staan." Hij grijnsde van oor tot oor. Samen met een collega bleef ik achter om meneer te helpen. We legden hem goed in bed en ondertussen testten we zijn cognitie. "Weet u nog waar u bent?" Hij keek ons vragend aan: "Thuis toch?" Toen wij hem vertelden dat hij in het ziekenhuis lag vroeg hij "En waarom lig ik dan in het ziekenhuis? " "U heeft een beroerte gehad" legden wij uit. Verschrikt keek hij ons aan, terwijl hij van verbazing zijn handen achter zijn hoofd vouwde. "Ach nee toch, dat meen je niet! Gisteren óók al!"
0 Reacties
|
AuteurMijn naam is Erika. Hier op dit blog vind je mijn verhalen over mijn werk als verpleegkundige. Verhalen uit het hart geschreven. Archief
Juli 2018
|