Verhalen van een
Het was inmiddels mijn derde nacht. Alles liep op rolletjes, de rondes liepen gesmeerd. De mensen lagen lekker te slapen en af en toe moest er eens iemand naar het toilet waar ik dan ook alle tijd voor had. Om een uur of 3 werd meneer van S wakker. Opgenomen op de afdeling met cognitieve klachten, oorzaak nog onbekend. Ik kwam hem tegen, op de gang, zijn haren alle kanten op. Ik begroette hem en vroeg of ik wat voor hem kon doen. "Nou" zei hij, "ik wil weg, naar huis"
"Maar weet u wel hoe laat het is?" vroeg ik hem. "Nee, maar maakt dat uit? " zei hij. "Nou, uw vrouw slaapt dus die zal wel schrikken als u ineens voor de deur staat" probeerde ik. "Ik denk dat ze heel blij is dat ik thuis ben, ze zal niet weten waar ik blijf! " Aan het begin van mijn dienst had ik zijn anamnese doorgelezen. Het ging al langer niet goed thuis, allerlei kleine ongelukjes gebeurde er in huis omdat hij zo vergeetachtig werd. Zijn vrouw wist er geen raad meer mee, zodoende werd meneer opgenomen om er achter te komen waar de verandering in zijn gedrag vandaan kwam. En nu had ik dus een probleem, hij wilde naar huis, maar dat was niet verstandig en al helemaal niet midden in de nacht. Mijn brein draaide op topsnelheid, hoe ga ik dit oplossen? Ik probeerde van alles, aanbieden van een kopje thee, even samen een rondje lopen en dan weer slapen. Niets hielp, hij wilde weg en was niet om te praten. Ik pakte hem bij de arm om te proberen of ik hem terug naar zijn kamer kon krijgen en dat was het moment waarop meneer dacht: ik ga geen stap meer zetten, ik wil naar huis en als je me niet begrijpt ga ik hier wel op de gang liggen. En dat deed hij dus. Doodleuk ging hij op de grond liggen. Hij moest gedacht hebben: daar kan jij, klein zustertje, niets mee beginnen...ik ben 90 kilo! Oké, welke opties had ik? Nog een hele discussie voeren op de gang was niet slim, de andere patiënten sliepen allemaal té lekker. Mijn collega's halen en hem onder dwang naar zijn kamer brengen leek me ook niet zo geslaagd. De beveiliging bellen? Nee, hij was echt niet agressief of zo. Ik had maar één optie, in mijn beleving. Ik liep naar zijn kamer en haalde zijn kussen en zijn deken. Toen ik terug kwam keek hij net met een half oog waar ik bleef. Hij vertrouwde de boel niet helemaal geloof ik. Ik bood hem zijn kussen en deken aan. "Het is veel te koud om zo op de gang te liggen, hier, dan ligt u in elk geval wat lekkerder. Ik kan alleen niet garanderen dat er over een paar uur geen ontbijt-kar over u heen rijdt omdat u zo op de gang ligt" Dat was het toverwoord! Meneer stond zuchtend op, pakte zijn deken en kussen en liep zijn kamer weer binnen. "Ik heb honger zuster, mag ik ontbijten? " "Natuurlijk" zei ik, terwijl ik zijn kussen en deken weer op bed legde, "wat wilt u eten? Dan ga ik dat voor u regelen! " Ik liep naar de keuken en maakte om 3:30 een leuk bordje voor hem op met een boterham met kaas en een kopje thee. Toen ik zijn kamer weer binnenkwam hoorde ik hem zachtjes snurken. Alleen zijn wilde grijze haren kwamen net boven de dekens uit. Glimlachend knipte ik zijn bedlampje uit en begon in de teampost aan mijn (zijn) ontbijt:)
5 Reacties
Karin
20/11/2017 20:19:12
Hadden ze maar meer plegen gemaakt zoals jij!
Antwoord
Willy
29/11/2017 13:36:02
Hei Erika, ik weet al langer dat je een geweldige verpleegkundige bent, maar nu blijkt ook dat je mooie verhalen kan schrijven. van genoten en zo herkenbaar
Antwoord
Erika
2/12/2017 20:04:07
Dank je voor je leuke compliment!
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
AuteurMijn naam is Erika. Hier op dit blog vind je mijn verhalen over mijn werk als verpleegkundige. Verhalen uit het hart geschreven. Archief
Juli 2018
|