Verhalen van een
Ik had hem de hele avond al extra vertroeteld. Gewoon omdat het kon en er tijd voor was. Hij was al 82 en zat vol met verhalen. Eigenlijk was hij nog best fit voor zijn leeftijd en woonde nog altijd zelfstandig. Maar nu lag hij in het ziekenhuis en moest overal bij geholpen worden. Gelukkig was hij niet terneergeslagen. "Kind", zei hij, "Ik krijg meer bezoek dan thuis, ik blijf nog wel een poosje." Tijdens mijn laatste rondje vroeg ik: "Wat kan ik nog voor u doen?" Hij dacht even na en zei: "Wil je mijn gebeden doen?" Ik fronste mijn wenkbrauwen en zei, ietwat aarzelend: "Eh ja hoor, natuurlijk!" Even sloot ik mijn ogen om vliegensvlug na te denken. Wat zou hij willen? Het onze Vader? Een stukje uit de Koran? Een Rooms Katholiek versje? Toen ik mijn ogen weer open deed lag zijn bovengebit op het nachtkastje en was hij net bezig om zijn ondergebit te verwijderen. "In het laatje ligt de tandpasta" murmelde het oude baasje met zijn tandeloze mond. Ach ja natuurlijk! Een bovengebit en een ondergebit samen maakt twee gebeden, logisch!
4 Reacties
Trudie
1/11/2017 13:08:55
Super! Dit doet mij denken aan mijn lieve wijze moeder. Zij lag met 89 jaar in het zkh de arts zei tegen haar, mw. Als ik dit vaker kom doen, bent er er zo bovenop.
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
AuteurMijn naam is Erika. Hier op dit blog vind je mijn verhalen over mijn werk als verpleegkundige. Verhalen uit het hart geschreven. Archief
Juli 2018
|